Andrzej Galica nazywany Generałem z Podhala pochodził z Białego Dunajca. Już jako student Politechniki Lwowskiej działał w niepodległościowym ruchu „Promienistych”, a jako świeżo upieczony inżynier angażował się w działalność Związku Strzeleckiego Krakowie i Skawinie. Doświadczenie zawodowe zdobywał miedzy innymi przy budowie linii Wąskotorowej Kolei Lokalnej Przeworsk-Dynów. Gdy wybuchła I woja światowa zorganizował w Wiedniu oddziały strzeleckie, z którymi wrócił do Krakowa. Wspólnie z Józefem Piłsudskim tworzył Legiony Polskie i walczył na froncie w szeregach III Brygady. Jako oficer 3,4, i 6 pułku Legionów, bił się miedzy innymi pod Jastkowem i Kostiuchnówką. Był przyjacielem Leopolda Lisa-Kuli. Należał do Rady Pułkowników. Po traktacie brzeskim został internowany razem z Władysławem Sikorskim. Po zakończeniu Wielkiej Wojny utworzył polskie wojska górskie – Strzelców Podhalańskich. Na czele brygady a później dywizji górskiej walczył o niepodległość i granice II Rzeczpospolitej. Andrzej Galica stacjonował też w Przemyślu jako dowódca Okręgu Korpusu nr X. Zasłużył się także jako popularyzując strzelectwa i sportów zimowych. Współpracował z przemyskim „Fredreum”. Po zakończeniu służby został posłem a później senatorem, pracował m.in. w senackiej Komisji Wojskowej, Komunikacyjnej i Skarbowej. Przeżycia wojenne, okres okupacji niemieckiej, a szczególnie dramat Powstania Warszawskiego nadszarpnęły siły generała. Zmarł 6 czerwca 1945 roku.