Biskup Jan Niemiec studiował w Rzeszowie. W tym czasie był zaangażowany w działalność antykomunistyczną. Za tę działalność został odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 1992 r., pięć lat po święceniach kapłańskich, które przyjął w Przemyślu, wyjechał na Ukrainę. W ostatnich latach, jako biskup pomocniczy diecezji kamieniecko-podolskiej, angażował się w wiele inicjatyw duszpasterskich na terenie diecezji rzeszowskiej.

Absolwent pedagogiki (nauczanie początkowe) Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie (1981) oraz Seminarium Duchownego w Przemyślu, w 1987 święcenia kapłańskie; studia doktoranckie na KUL i doktorat nauk humanistycznych w Instytucie Historii Nauki PAN (1998). Od X 2006 biskup pomocniczy diecezji kamieniecko-podolskiej obrządku łacińskiego (Ukraina).

W 1980 roku współzałożyciel NZS w WSP i jeden z jego najaktywniejszych działaczy (m.im. organizator rzeszowskiego Białego Marszu Przeciwko Przemocy po zamachu na papieża Jana Pawła II w V 1981 – niósł transparent „Ducha nie gaście” i przemawiał na zakończenie). W latach 1981-1982 był nauczycielem w Szkole Podstawowej w rodzinnym Kozłówku k. Strzyżowa. Po roku pracy przyjęty na II rok WSD w Przemyślu.

Po 13 XII 1981 napisał dwa indywidualne listy protestacyjne: 29 I 1982 do Kancelarii Sejmu PRL i do Rady Państwa (z odpisem na ręce Prymasa) przeciwko wprowadzeniu stanu wojennego oraz 8 II 1982 Senatu WSP w Rzeszowie w obronie Krzyża. 1987-1989 wikariusz u kapelana „S” ks. Edwarda Frankowskiego w parafii Matki Bożej Królowej Polski w Stalowej Woli, m.in. duszpasterz nauczycieli, ludzi pracy, neokatechumenatu i opiekun Studium Społecznego (później filia KUL); szczególną rolę odegrał wśród hutników podczas strajku w Hucie Stalowa Wola. Od 1980 kolporter prasy i wydawnictw podziemnych, inwigilowany i represjonowany.

W latach 1991-1992 był administratorem parafii Niepokalanego Serca NMP w Morawsku k. Jarosławia. Od 1992 na Ukrainie: prefekt, wykładowca organizator i dyrektor biblioteki w WSD (Filia Papieskiego Uniwersytetu Laterańskiego w Rzymie) w Gródku Podolskim oraz jego rektor (2001-2007); organizator i duszpasterz parafii w Żyszczyńcach k. Gródka Podolskiego (1992-2003), wykładowca w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym Archidiecezji Lwowskiej w Brzuchowicach (1999-2001). Twórca i redaktor naczelny podolskiego rocznika naukowego „Studia Catholica Podoliae” (2001-2006). Od 2008 przewodniczący Komisji ds. Rodziny Konferencji Episkopatu Rzymskokatolickiego Ukrainy.

Był autorem książek i artykułów naukowych oraz wierszy.

Zmarł 27 października 2020 r. w szpitalu w Łańcucie.