Natalia Tułasiewicz urodziła się w 1906 roku w Rzeszowie w rodzinie o powstańczych tradycjach i inteligenckich korzeniach. Była radosną, pełna życia dziewczyną, kochała sztukę i podróże. Po ukończeniu polonistyki planowała zrobić doktorat, ale i odkryła swoje powołanie nauczycielskie. Uczestnikom kongresu jej postać przybliżyła dziś wystawa, ale i specjalna prezentacja z wykorzystaniem z nowoczesnych technologii.

Natalia Tułasiewicz wierzyła, że nauczanie to nie tylko wpajanie faktów, ale przede wszystkim budowanie człowieka i jego charakteru, wiary w prawdę i dobro. W czasie wojny Natalia podjęła się misji niesienia pomocy polskim robotnikom przymusowym III Rzeszy.

Pojechała do obozu w Hanowerze, aby tam świadczyć usługi kulturalne i szkoleniowe dla dziewcząt, które w nim przebywały Wydana gestapo, została aresztowana i trafiła do Ravensbrück.

75 188- to numer obozowy Natalii, która słaba fizycznie, ale silna duchem, po wielu godzinach pracy w fabryce realizowała w skrajnie trudnych warunkach swoją nauczycielską misję. Kontynuowała ją z innymi nauczycielkami w obozie w Ravensbrück, przekazując innym młodym więźniarkom nie tyko wiedzę, ale i nadzieję. Pokazała nauczycielom, że uczyć można w każdym czasie, nawet najtrudniejszym.

Natalia była brutalnie torturowana przez Niemców. Ostatni okres jej życia przybliża spektakl przygotowany przez nauczycieli i uczniów szkoły w Nawsiu.

W Wielki Piątek 1945 r. podczas ostatniej selekcji w obozie, Natalię zakwalifikowano do stracenia. Zginęła w komorze gazowej.

Podczas kongresu przypomniano życiowe motto Natalii Tułasiewicz: "Żyj tak, jakby tylko od jakości Twojego życia, zależał los świata”.