Dawniej wierzono, że jaka wigilia taki cały rok. Był to dzień nie tylko pełen wróżb, ale i zwyczajów, które miały dać mieszkańcom wsi urodzaj. Wierzono, że choinka, która cały rok jest zielona musi być magiczna, a gdy znajdzie się już w domu to przyniesie wszelkie dobrodziejstwa dla domowników. W Polsce zaczęto ubierać choinkę w XIX wieku.

Judyta SOS, Muzeum Etnograficzne w Rzeszowie:
"Przynoszono ją dopiero w wigilie, nie wcześniej i dawniej te choinki też nie były stawiane na podłodze tylko zawieszane u powały. Różnie były nazywane w zależności od miejscowości, abo jutką albo podłaziczką, sadkiem. Natomiast wszystko co na niej wisiało też było symboliczne. Dawniej kiedy nie było ozdób choinkowych to wieszano np. jabłka".

Miały sprowadzić na domowników zdrowie. Orzechy były symbolem pomyślności, wieszano tez pierniki i ciastka. Czosnek i cebula miały zapewniać bezpieczeństwo. Ozdoby wykonane ze słomy - płodność i urodzaj na przyszły rok. Najważniejszą jednak ozdobą były światy.

Pod sufitem wieszano tradycyjne ozdoby ludowe, czyli pająki, które kształtem przypominały żyrandole lub geometryczne figury. Miały chronić domowników, zapewniać pomyślność i szczęście. Z kolorowych papierków m.in po cukierkach tworzono ozdoby, zawijano np. orzechy. Były też kolorowe łańcuchy ze słomy i anioły z pergaminu.

Muzeum Etnograficzne w Rzeszowie chętnie przypomina te tradycje i zwyczaje najmłodszym, choćby poprzez warsztaty. Młodzi poznają nie tylko stare zwyczaje , ale poprzez rękodzieło ucząc się dokładności i cierpliwości.