Józef Wawrzaszek urodził się 17 stycznia 1898 roku w Żołyni. Podczas I wojny światowej uczestniczył w walkach na Wołyniu, które Legiony stoczyły podczas ofensywy rosyjskiej: w obronie Reduty Piłsudskiego, pod Kostiuchnówką, Wołczeckiem i nad Stochodem. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do armii austriackiej. Walczył na froncie włoskim i Ukrainie, następnie wstąpił do Wojska Polskiego. Służył w formowanym w Rzeszowie 17. pułku piechoty, po kilku miesiącach przeniesiony został do tworzonego w Jarosławiu 3. pułku artylerii polowej. Walczył w wojnie polsko - ukraińskiej w rejonie Przemyśla, następnie polsko - bolszewickiej na Wołyniu - nad Berezyną. 25 maja 1920 roku w miejscowości Żywienie - wyprowadził baterię artylerii spod ognia przeciwnika, a następnie otworzył do niego ogień, co umożliwiło atak własnej Piechoty. Odznaczono go Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtutti Militari. Wraz z wybuchem II wojny światowej należał do Armii Krajowej. Wiosną 1943 roku zatrzymała go niemiecka żandarmeria. Był przetrzymywany na posterunku w Żołyni. Został odbity podczas akcji przeprowadzonej przez żołnierzy Obwodu Armii Krajowej Łańcut. Po wkroczeniu Armii Czerwonej został zatrzymany przez milicjantów, zwolniono go po podpisaniu wezwania do zgłoszenia się do poboru do wojska. Latem 45 roku wyjechał do Bydgoszczy. Zmarł sześć lat później. Został promowany do stopnia podporucznika czasu wojny.